Marcin

Kochani (taż apostrofa ze szczególnymi pozdrowieniami dla br. Adama ),

faktycznie niezwykle trudno coś z siebie wymodzić w ramach świadectwa popdmowego... Pomimo oficjalnego przekonania o przyjeździe do Krakowa zupełnie nie bylem niczego pewny. Doskonale znam uczucia towarzyszące Annom... Dodatkowym stresem była powierzona mi funkcja muzycznego. Oczekiwałem srogiej lekcji pokory. I dzisiaj, "gdy ja sobie" siedzę i piszę przychodzą mi do głowy apostolskie słowa: "a myśmy się spodziewali". Zupełna esencja mojego wyjazdu. Byłem przekonany jedynie o "solidności" rekolekcji o. Augustyna. Reszty się spodziewalem. I na te moje spodziewania Bóg dał coś zupełnie nowego, coś wspaniałego. Postawił niezwykłych nowych ludzi, pozwolił odkryć piękno tych, których znałem wcześniej, dał mi też poznać fragment mnie samego. Dziękuję Mu za każdą sekundę tego wyjazdu! Za godziny spędzane przy baniaku w gotującą się wodą (dzięki temu bylo mi dane poznać wspaniałych ludzi z Kielecczyzny i nie tylko!), za wędrówki po Krakowie, za osławioną belgijkę i nadto za czas adoracji. Tak bardzo łaknąłem milczenia i paradoskalnie znalazłem jego namiastkę w centrum Krakowa. Z czuwania, do którego byłem początkowo sceptycznie nastawiony, wyszedłem zupełnie wyżęty z łez. Nie jestem w stanie opisać tego co się we mnie działo. Modlę się by

w realiach życia w miejsce tej wielkiej dawki emocji Bóg zesłał łaskę wiary.

Słowo o. Augustyna, zupełnie inne niż się spodziewalem (na szczęście ) opróz tego, że rzuciło zupełnie nowe światlo na moje życie, pozowliło też

w inny sposób spojrzeć chociażby na powołanie mojego brata (przy okazji, ściskam Cię Szymku:)). Przychylniejszym okiem spojrzałem na oleodrukowe aniołki:) Co prawda anielskość zawsze była dla mnie czymś zupełnie wyjątkowym, zbyt często chyba jednak podchodziłem do tematu okazjonalnie, traktując Aniołów bardziej w kategoriach estetyczno - sztucznych aniżeli wiary. Teraz, dzięki skupieniu uwagi przez o. Augustyna na podstawach, mam, jak chyba nigdy dotąd, świadomość opieki Anioła Stróża.

I kończąc, pierwszy raz od dłuższego czasu, jako zatwardziały domator i konformista, z trudem wracałem do domu. Dziękuję Bogu za ten czas

i za Was wszystkich!